Teño fame de novos versos,
fáiseme difícil esquecer o meu galego,
penso esmeralda con cada noite
e vivo azuis durante o día.
fáiseme difícil esquecer o meu galego,
penso esmeralda con cada noite
e vivo azuis durante o día.
Recordo momentos á beira do mar,
mururios de mariñeiros,
agarimos das sereas
(intentan afogarme no seu pesar).
mururios de mariñeiros,
agarimos das sereas
(intentan afogarme no seu pesar).
Sempre van e volven os lamentos
desta alma valeira que se arrastra polo chan,
durme sen compañía aventureira
baila sen roupa para arrincar.
desta alma valeira que se arrastra polo chan,
durme sen compañía aventureira
baila sen roupa para arrincar.
Unha alma tímida e lúgubre,
que chora por voltar
a unha terra á que nunca pertenceu
pero da que agora xa non é quen de escapar.
que chora por voltar
a unha terra á que nunca pertenceu
pero da que agora xa non é quen de escapar.
Ese arrecendo a liberdade dos seus bosques,
esa humidade na pel o despertar,
ese rocío das flores frescas,
ese ronquido da árbore ao respirar.
esa humidade na pel o despertar,
ese rocío das flores frescas,
ese ronquido da árbore ao respirar.
Moitos cren que volverán
aqueles días de espiral,
máis eu xa sei o que é camiñar,
e por se acaso, non ei de voltar.
aqueles días de espiral,
máis eu xa sei o que é camiñar,
e por se acaso, non ei de voltar.
É tempo de esquecer e chorar,
é tempo de quedarse a esperar
un lixeiro movemento
na nosa nostalxia vital.
é tempo de quedarse a esperar
un lixeiro movemento
na nosa nostalxia vital.
No hay comentarios:
Publicar un comentario