miércoles, 4 de octubre de 2017

Teño fame de novos versos.

Teño fame de novos versos,
fáiseme difícil esquecer o meu galego,
penso esmeralda con cada noite
e vivo azuis durante o día.
Recordo momentos á beira do mar,
mururios de mariñeiros,
agarimos das sereas
(intentan afogarme no seu pesar).
Sempre van e volven os lamentos
desta alma valeira que se arrastra polo chan,
durme sen compañía aventureira
baila sen roupa para arrincar.
Unha alma tímida e lúgubre,
que chora por voltar
a unha terra á que nunca pertenceu
pero da que agora xa non é quen de escapar.
Ese arrecendo a liberdade dos seus bosques,
esa humidade na pel o despertar,
ese rocío das flores frescas,
ese ronquido da árbore ao respirar.
Moitos cren que volverán
aqueles días de espiral,
máis eu xa sei o que é camiñar,
e por se acaso, non ei de voltar.
É tempo de esquecer e chorar,
é tempo de quedarse a esperar
un lixeiro movemento
na nosa nostalxia vital.

No hay comentarios:

Publicar un comentario